Maanden vooraf tot de dag van vertrek

De voorbereidingen

Omdat wij wat vakantie betreft nogal veeleisend zijn, vergt een reis plannen voor ons altijd de nodige voorbereidingen. Of het nou een citytripje betreft of wekenlang reizen door een land ver weg, we willen onze kostbare tijd goed besteden en ons geld uitgeven aan het juiste. Om daar zeker van te zijn, betekent het dat we de reis goed moeten plannen, en de plaats van bestemming goed onderzocht willen hebben. Onze vakanties moeten grofweg aan de volgende wensen voldoen:

• duurzaam (zo CO₂-neutraal mogelijk. Alleen vliegen als het echt niet anders kan en dan compenseren);
• comfortabel (we komen liever niet moeier thuis dan we gingen);
• spectaculair (we willen natuurlijk wel de mooiste foto's en films schieten).

De Dolomieten (een bergketen op de zuidgrens van Oostenrijk en noordgrens van Italië) stond al een tijdje op ons wensenlijstje. Toen we erachter kwamen dat je er per (nacht)trein kan komen was onze conclusie al gauw: all boxes checked! Immers, het is niet alleen een schitterend gebied waar je je hart op kunt halen wat fotografie betreft, maar we konden er dus ook CO₂-neutraal naartoe reizen met onze eigen fietsen, én: het is een gebied waar veel toeristen naartoe gaan dus hotelletjes waren er zat waarschijnlijk. We hadden op soortgelijke manier al fietsvakanties door de bergen gedaan door Oostenrijk en Montenegro, dus dat moest hier ook kunnen. Het besluit was genomen, de bestemming gekozen en de manier van reizen bepaald. Nu kon de voorpret (lees: het regelwerk) beginnen!

Vervoer

We wilden dus naar de Dolomieten reizen met de trein, en door de Dolomieten reizen met de fiets. Een internationale (nacht)trein boeken mét fietskaartjes is lastig en tijdrovend, dat hebben we al twee keer eerder ervaren. Zo ging het helaas ook dit keer weer. Je moet dan bellen naar een speciaal telefoonnummer, dat weliswaar 24/7 open is, maar waar je sowieso eerst minuten- tot urenlang (!) in de wacht komt te staan voordat je überhaupt een mens te spreken krijgt. En als je dan eenmaal iemand aan de lijn hebt word je weliswaar altijd vriendelijk geholpen, maar het duurt dan nog vaak uren voordat de puzzel opgelost is, de reis geregeld, geboekt en betaald is. Net als alle vorige keren moesten we ook nu weer meerdere keren bellen om de gehele reis geregeld te krijgen. Dat komt dan vooral door de vele overstappen die nodig zijn omdat fietsen niet in elke soort internationale trein mee mogen. Ik zal niet volledig in detail treden over hoe het dit keer ging, maar deze ervaring week in elk geval niet af van de eerdere ervaringen. Ook door corona en onze wens om een slaapcabine voor onszelf te hebben (desnoods eersteklas) trouwens. Maar goed, de aanhouder wint. En na veel moeite was de reis geboekt.

Het volgende was de reismethode op bestemming regelen. We wilden een rondreis maken op onze eigen fietsen, wat betekent dat je al je bagage aan jezelf en/of aan je fiets moet hangen om dit mee te kunnen nemen naar de volgende plek. Als je je bedenkt dat je naast je kleding ook zware fotografieapparatuur wil meenemen, en je je rug enigszins wil sparen, dan zit er maar één ding op: de bagage aan je fiets hangen. Nou is mijn fiets eigenlijk niet heel geschikt voor fietsreizen met veel bepakking (bike packing noemen ze dat), maar dat feit negeerden we voor het gemak maar even. Dus het tweede grote ding dat geregeld moest worden, was een bagagedrager op mijn fiets laten monteren en fietstassen kopen.

Met mijn "fitness fiets" (zo heet 'ie, kan ik ook niks aan doen) bij de Trekwinkel in Utrecht

Reisdoelen en accomodaties

Naast het regelen van het reizen zelf (met de treinreis en het fietsen op bestemming een vinkje voor duurzaam) moest de reis nog comfortabel en spectaculair genoeg worden. Welke hoogtepunten mochten we niet missen zodat we met fantastische foto's thuis zouden komen? En welke accommodaties moesten we aandoen om de route haalbaar te laten zijn, en niet helemaal kapot te gaan van het fietsen en sjouwen van de spullen?

Op Youtube kan je altijd wel andere fotografen en vloggers vinden die dezelfde plek hebben bezocht. De één legt het wat minder inspirerend vast, van de ander zou je zomaar fan kunnen worden. Zo ging dat met ons en Bruno Pisani! Deze sympathieke Italiaan filmt zijn wandelingen door de bergen, toont op deze manier de schitterende omgeving en deelt tegelijkertijd in goed Engels zijn ervaringen, en hij biedt bovendien de routes als gpx-bestand ter download aan. Heel handig dus, als je een idee wil krijgen hoe je eigen reis zou kunnen worden.

Met de tips van Bruno bepaalden we welke highlights we wilden fotograferen, en gingen we aan de slag met Google Maps en Booking.com. Terwijl we allebei achter onze eigen computer plaatsnamen naar elkaar zaten te roepen, kwamen we er nogal traag achter dat het een tweetalig gebied is en elke plaats dus zowel een Duitstalige als een Italiaanse naam heeft. Maar: nadat dat helder was konden we de route verder uitstippelen.

Het werd ons ook duidelijk dat het een bijzonder ruig gebergte is waar fietsen niet zomaar overal goed te doen is. Wel als je jaarlijks de Giro d'Italia fietst misschien, maar niet als je Wen met haar Hollandse beentjes bent. Maar het is ook een wintersportgebied en we zagen overal op de kaart skiliften. Ons idee was: als we niet kunnen fietsen, stappen we gewoon met de fiets in de lift. Ik las op internet dat dat meestal gewoon is toegestaan, omdat het gebied in de zomer populair is onder mountainbikers die op dezelfde manier naar boven gaan voor spectaculaire afdalingen. Dus in onze oriëntatie namen we diverse gondels mee en ik was relatief gerustgesteld.

De accommodaties boeken ging niet zonder slag of stoot. We zochten in de eerste instantie naar hotels en B&B's (appartementjes waar je zelf moet koken is niet handig omdat je dan ook boodschappen mee moet sjouwen). Maar we troffen vooral rifugio's aan, dat zijn berghutten waar je kunt eten en slapen, vaak met een slaapzaal met stapelbedden en weinig comfort of privacy. Dat is voor één nachtje nog wel oké, maar gesteld dat we aaneengesloten pittige tochten zouden fietsen, dan is een goede nachtrust wel essentieel. En je ligt liever niet in een minibedje (zeker als je 2 meter lang bent, zoals Matthijs) in andermans zweetvoetengeur of snurkgeluiden, als je een zware fietstocht achter de rug hebt en je de volgende dag er ook weer eentje voor de boeg hebt. Bovendien kon je niet bij alle accommodaties direct boeken, soms moest je een bericht versturen via de eigen, Italiaanstalige website (dus wij met Google Translate aan de slag) en dan was het maar afwachten of je nog reactie kreeg (en zo niet, dan maar bellen?). En tot overmaat van ramp bleek er allerlei gesloten te zijn. We snapten niet helemaal waarom, je zou verwachten dat hotels na 1,5 jaar coronacrisis stonden te springen om nieuwe gasten, dus misschien was het een personeelstekort ofzo?

Hoe dan ook, tot twee dagen voor vertrek waren alle slaapplaatsen toch nog geregeld, en konden we met een gerust hart vertrekken.

23 september 2022

Op donderdag de 23e zouden we tegen de avond naar Hannover vertrekken, waar we zouden overstappen op de slaaptrein naar het zuiden. De tassen waren goed ingepakt, onze lieve overburen waren geïnstrueerd over het voeren van de kat, dus na een half dagje op kantoor konden we om 17u vertrekken naar het station.

Op het station nog even gauw langs de AH To Go voor wat maaltijdsalades als avondeten in de trein (die pasten er nog net bij in mijn fietstas). Op het perron nog even spelen met de fish eye lens... En toen kon de reis echt beginnen!

We moesten via Amersfoort en Hannover reizen, want je mag je fiets niet meenemen in de trein die rechtstreeks vanuit Utrecht naar Innsbruck rijdt. Althans, hij mág wel mee, maar alleen gedemonteerd en in een verpakking. In Innsbruck combineert die trein die uit Utrecht rijdt met eentje die uit Hannover komt. Die tweede heeft wel een fietsrijtuig waar fietsen gewoon in z'n geheel in mogen. Het leek ons dus handig om die trein vanuit Hannover te pakken. Dan hoefden de fietsen niet uit elkaar gehaald te worden en we hoefden maar enkele uren eerder te vertrekken.

Eenmaal in de trein richting Hannover haalden we twee flesjes wijn in het restauratierijtuig, zochten we onze zitplaatsen op en proosten we op ons volgende avontuur. De dame die al in de zeszitscoupé zat waar ook onze gereserveerde zitplaatsen waren, had ook een alcoholische versnapering te pakken. Ze verontschuldigde zich daarvoor: "jullie zullen wel denken, waarom zit die vrouw in haar eentje champagne te drinken..." en Matthijs ging, sociaal als hij is, meteen het gesprek met haar aan. Ik ben meer het type dat dan vaak nog een beetje de kat uit de boom kijkt, maar deze vrouw bleek een vreselijk interessant verhaal te hebben over haar leven, de manier waarop ze in het leven stond, de Duitse Bondsdagverkiezingen, klimaatverandering, de Tesla megafabriek die in Berlijn gaat komen, et cetera. En zo leidde deze spontane ontmoeting tot een geweldig interessant gesprek waardoor we bijna vergaten uit te stappen op bestemming. We moesten dan ook terugrennen naar de fietsen, dwars door de volle trein, en alles met een grote boog op het perron van Hannover gooien - om daar vervolgens ruim de tijd te hebben om in de Nightjet naar Italië te stappen.

Nog een restje wijn en een midnightsnack voor het slapengaan...