Drijvend huisje in de Biesbosch
De voorbereidingen
In het voorjaar van 2021 gaf ik Matthijs voor zijn verjaardag een fotografietripje naar een Nederlands natuurpark naar keuze. We hadden Buitenleven Vakanties al uitgeplozen en besloten eens op Natuurhuisje.nl te gaan neuzen, en Matthijs vond daar een wel heel bijzondere accommodatie: een soort verplaatsbare woonboot in de Biesbosch. Je kon kiezen voor drie verschillende arrangementen, waaronder eentje waarbij de drijfhut midden in het hart van de Biesbosch zou komen te liggen op een plek waar bevers actief zouden zijn. Hierover hoefden we niet lang te twijfelen, want: bevers actief?! Die hadden we nog niet op de foto! Dus we boekten een midweekje in augustus, inclusief een elektrische sloep voor erbij, waarmee we op fotosafari konden gaan.
Via Natuurhuisje.nl ontvingen we een bevestigingsbericht met aardig wat details en tevens de belofte dat we nog gebeld zouden worden om alles door te spreken. En inderdaad, even later kwamen we in contact met een aardige vrouw genaamd Amanda die voor de administratieve afwikkeling zorgde. Ik vertelde haar dat wij geen auto bezitten, en we dus met het openbaar vervoer naar de plek zouden reizen waar het drijvende huisje aangelegd lag. Amanda stelde voor om ons dan op te pikken bij de halte waar we uit de bus moesten, want daar kwam ze toch langs op weg naar de aanlegplek van het boothuis. Ontzettend fijn natuurlijk, want los van onze bagage hadden we ook boodschappen voor 5 dagen bij ons, en dit scheelde niet alleen sjouwen maar bovendien ook een taxiritje van zo'n 7 kilometer vanaf de dichtstbijzijnde bushalte.
2 augustus 2021
Van Utrecht naar midden in Nationaal Park De Biesbosch
Op maandagochtend gaven we Pixel een aai over haar bol (onze buren zouden een paar dagen langskomen om de kat te voeren), om vervolgens met onze camera gear, zwembroek en twee volle boodschappentassen op de bus naar Sleeuwijk te stappen. Zo'n 40 minuten later arriveerden we bij de bushalte/carpoolplaats waar Amanda ons keurig kwam oppikken. Met haar reden we vervolgens mee naar de Selevia Hoeve in Werkendam, een manege aan de rand van de Biesbosch. Daar aangekomen draaide Amanda haar auto van weg af, het grasveld op, zo ongeveer voor het hippisch centrum. Daar lag de drijfcamper, met een loopplankje naar het achterdek en een bijbootje aan de zijkant vastgemaakt.
Amanda hielp ons met de bagage naar binnen tillen en deed de check-in. Ze vertelde over alle gemakken waar de 'aquahome' van was voorzien, hoe het allemaal werkte en hoe we maximaal konden genieten van ons onderkomen de komende dagen. Ook vertelde ze dat Herman, de schipper, pas rond 16:00 uur zou komen om ons te verslepen naar de definitieve ankerplaats. Ik baalde daar wel een beetje van, want deze omgeving zag er niet heel interessant uit, op de buizerd na die vlakbij leek te nestelen, en de vele waterjuffers die rond het huisje vlogen. En nu kunnen we ons ook daarmee best vermaken, maar om dat drie uur te moeten doen in de wetenschap dat even verderop ijsvogels en bevers te vinden zijn leek toch een kleine tegenvaller. Amanda raadde aan om wat te gaan lunchen op het terras van de manege, en deed de suggestie om met het sloepje deze omgeving te gaan verkennen.
Zo gezegd, zo gedaan. We aten een snelle tosti op het ongezellige terras aan de grote parkeerplaats van de manege, liepen daarna terug naar het drijfhuis, kleedden ons daar om en stapten tenslotte in de fluisterboot om op een eerste avontuur te gaan.
Bootje varen
Toegegeven, het was al meteen best mooi! En leuk ook om even met het bootje te spelen. Google Maps snapte weinig van waar we waren, want het gebied waar we nu voeren was een ondergelopen polder die er op de wegenkaart uit zag als grasveld, niet als een plas met kreekjes. Maar het was weldegelijk dat laatste, zo kon je wel zien op de satellite view. Je kon een mooi rondje varen dus dat deden we, onder diverse bruggetjes door waar recreatieve fietsers overheen gingen en zwaluwen onderdoor scheerden, jagend op insecten. Ergens op een tak langs het water zat een groenling te schitteren met zijn gele borst vooruit. En het stikte hier van de koeten, futen en reigers.
Rond 15:45 uur ontvingen we een appje van Amanda dat Herman er om 16:30 uur zou zijn, dus we kachelden op ons gemakje terug en kleedden ons weer om zodat we (ik) hem enigszins gepast konden ontvangen. Herman verscheen verrassend genoeg over het water. Ik verwachtte eigenlijk dat hij met een auto zou arriveren maar hij kwam eraan sjezen met een rib, zo'n stoere rubberspeedboot, wat natuurlijk logisch was omdat hij ook weer over het water zou weggaan nadat hij ons met huis en al ergens had gedropt. De rib werd aan de aquahome vastgemaakt, het huis werd vaarklaar gemaakt en een kwartier later voeren we met drie boten en drie personen tegelijk het Steurgat op naar het Gat van Paulus, de plek waar het anker zou vallen, in Nationaal Park De Biesbosch.
Herman was ook al zo'n aardige vent, al zijn leven lang werkzaam in de nautische wereld van op maat gemaakte werk- en reddingsboten. Hij deed deze aquahome erbij, maar was alweer bezig met het volgende drijvende vakantiehuis regelen, nog luxueuzer en van alle gemakken voorzien, zo vertelde hij ons onderweg.
Na ongeveer een uurtje tuffen kwamen we aan bij onze ankerplek. We mochten kiezen: kop of kont naar de zonsondergang. We kozen ervoor om met het achterdek richting het westen te gaan liggen. Daar was net een mooie zomeravond gaande en we konden dat natuurlijk onmogelijk de rug toekeren. We pakten dan ook meteen de camera's er weer bij nadat we van Herman afscheid hadden genomen, om deze mooie omgeving vast te leggen.
Ook hielden we ons even bezig met wat reorganisatie van het huisje, zoals de matrassen uit de slaapkamer naar de woonkamervloer verslepen. Want het leek ons fijn om vanuit ons bed te kunnen uitkijken op het water. Daarna kookten we een hapje dat we opaten bij zonsondergang, en tenslotte besloten we maar meteen die eerste avond nog even op beverjacht te gaan. Vlak achter onze ligplaats was een smalle watergeul genaamd 'Bevert', dus dat kon niet missen. En sowieso leek het ons goed om zoveel kansen te pakken als mogelijk nu we toch in deze omgeving waren.
Een eerste expeditie
Om een uur of 21:00 uur stond de zon laag genoeg dat het naar ons idee ideale bevertijd was. Dus we gingen er op uit en wel direct de Bevert in. Het was daar donkerder dan we hadden bedacht. De geul was aan weerszijden dichtbegroeid en de zon stond te laag om daar nog goed doorheen te schijnen. Met de elektrische motor op standje zo-zacht-mogelijk gleden we bijna geruisloos door de geul, ieder met de ogen op de oever gericht en de camera op een hoge ISO-waarde ingesteld.
Op een plek waar we de oever van de geul aan een kant nogal rommelig leek, met veel potentiële bevermaterialen als drijvende en loszittende takken, besloten we de boot stil te leggen. Ons overleg was kort en op fluistertoon, want de jacht was al begonnen. Het ankertje leek niet nodig, we waren hier al zo langzaam naartoe gedobberd dat we eigenlijk alleen maar de motor uit hoefden te zetten en dan lagen we nagenoeg stil. Oké, misschien nog ietsje door, zodat net dat stukje oever in het laatste streepje zon ligt... We probeerden om een comfortabele, lage houding in de boot aan te nemen en draaien nog wat aan het ISO-wieltje...
En al snel zagen we iets voorbij zwemmen! Zou het echt, nu al...??? Hij was wel klein... Een beverpup? Een beverrat? Oordeel zelf:
Na de opwinding van het zien van dit dier bleven we nog enkele minuten hangen op deze plek, een beetje heen, een beetje weer met het bootje... Maar al gauw realiseerden we ons dat dit onze enige kans was geweest deze avond. Dit dier zou waarschijnlijk niet terugkeren. We dachten dat hij ons misschien had gezien, want op het moment dat wij onze adem inhielden en zoveel mogelijk doorklikten leek het alsof hij zijn zwemgang versnelde. Bovendien kwam er een echtpaar aan varen door de Bevertgeul, en hun buitenboordmotortje maakte helaas wat meer geluid. Dus als wij het niet hadden gedaan zouden zij het beestje wel afschrikken. Er was inmiddels ook te weinig licht. Dus we lieten de passanten langs varen, groetten vriendelijk terug en voeren tenslotte nog een klein stukje door voor wat golder hour shots.
Eenmaal terug in het Gat van Paulus zagen we hoe mooi de zonsondergang was, dus voordat we definitief terugvoeren naar ons drijfhuisje maakten we daar ook nog een paar foto's van. Dit was een veelbelovende start van ons fotografietripje naar de Biesbosch!
3 augustus 2021
De volgende ochtend waren we vroeg op. Matthijs filmde het schitterende geluid van lijsters die bij zonsopkomst actief zijn. En ik maakte foto's van de zachte kleuren in de lucht, vanaf de kant die naar het oosten lag (geen idee eigenlijk of dat het officiële voor- of achtersteven was? Zo'n woonboot heeft niet echt een boeg, immers). Daarna maakten we ons klaar voor vertrek, want ook vandaag gingen we natuurlijk weer op safari.
Onze tactiek van gisteravond leek ons een goede voor vandaag: ga naar een kansrijke plek voor wildlife, leg daar je bootje stil en ga dan gewoon zitten wachten. En met een thermoskannetje koffie, lunch en natuurlijk de camera's kan je je daar in principe urenlang vermaken. Via Waarneming.nl hadden we gezocht naar plekken waar een bever was gespot, deze plekken vonden we op de kaart van het gebied en vervolgens kozen we er eentje die bereikbaar was met de elektrische sloep (en weer terug). En toen konden we gaan varen, wat we om en om deden. Ik genoot ervan om aan het roer te staan. Of te zitten, maar staand koers houden ging eigenlijk het makkelijkste. Dan kon je ook beter zien of je goed koers hield. Met zo'n fluistermotortje was het heel prettig varen. Je kreeg zelf geen last van je oren, en ook was je hiermee je omgeving niet tot last. Natuurlijk was het niet daadwerkelijk volledig fluisterstil, zeker niet als je op volle toeren voer, maar het was weldegelijk stiller waardoor je het water hoorde kabbelen en nog een belangrijke pre: je geen uitlaatgas rook. Het weer zat ook mee trouwens. We genoten nu alweer enorm, kortom, en dan was het nog maar vroeg.
In de smallere geulen lagen her en der middelgrote en kleinere scheepjes voor anker of aan de oever vast. Iedereen sliep nog, de sfeer was heel sereen. En ineens moest ik denken aan mijn ouders die ooit een zalmschouw hadden en daarmee ook naar de Biesbosch gingen. Voor de mast van dit zeilscheepje kon een tentje worden opgetuigd waaronder een primitief verblijf mogelijk was. En terwijl ik zo'n bootje zag liggen, stelde ik me voor dat mijn ouders in hun jonge jaren onder dat tentje lagen, en daar samen romantische momenten beleefden. Een soort gevoel van nostalgie, van een herinnering uit vervlogen tijden die niet de mijne is, overviel me.
Een zalmschouw is een klein vissersscheepje dat heel typisch is voor deze regio. Vroeger werden dit soort platbodems in de Biesbosch en op de grotere rivieren rondom gebruikt voor de vangst van zalm. Ze zijn getuigd met een sprietzeil en fokje, en in plaats van een kiel heeft de boot zijzwaarden.
We voeren een smalle geul in die halverwege door een omgevallen boom leek te worden versperd. Dat zag er goed uit, want andere schepen zouden hier waarschijnlijk niet verder gaan. Des te meer kans op dieren! Met enige moeite voeren we om de takken heen, en vlak daar achter besloten we stil te gaan liggen. Dit keer wel voor anker, want er was enige stroming en zonder de motor zouden we de geul weer uit drijven.
We lagen nog niet stil of er leek al zo'n zelfde beestje als gisteren langs te komen! Dit keer was ik niet snel genoeg met mijn camera. En helaas keerde hij ook niet meer terug. Na een uur stil wachten en turen hadden we, op een paar wilde eenden na, ook niemand anders meer zien langszwemmen. Dus we hesen het anker op en voeren de hoek om, nog iets verder een steeds smallere en ondiepere geul in. Wie weet dat we daar meer geluk hadden. Maar al heel gauw werd het zo ondiep dat de schroef van de motor in de waterplanten draaide en bijna kwamen we vast te zitten. Dit werkte niet, dus ik dirigeerde Matthijs naar de romp van het bootje, zodat de schroef zo hoog mogelijk kwam te liggen, en we keerden met enige moeite weer om, al prikkend in de drab met een roeispaan. Op de T-splitsing kozen we een nieuwe weg. En toen bleek waarom het zo ondiep was hier en waar de stroming vandaan kwam: deze geul liep namelijk dood in een ondergelopen polder. En wat bleek nog meer: het stikte daar van de watervogels! Dus dan maar daar het anker erin, en spelen met de telelens.
Hier gespot: een blauwe reiger, witte reiger, grauwe ganzen, Canadese ganzen, wilde eenden, boerenzwaluwen, witte en gele kwikstaarten, meeuwen, meerkoeten, futen, een badderende spreeuwenjuveniel (eerst dacht ik dat het iets anders was, want man wat lijkt een spreeuwenjong nog weinig op z'n ouders!) en in de lucht een torenvalk.
Toen we weer een beetje klaar waren met de watervogels vonden we het tijd voor lunch. Het was overigens nog geen lunchtijd, maar we waren al uren bezig en daar word je hongerig van. We besloten naar het andere uiteinde van de Bevertgeul te varen, daar te picknicken en dan zouden we daar doorheen kunnen steken om weer "thuis" te komen. We hadden het gevoel dat we geen kans onbenut moesten laten hier, dus we voeren met de camera's in de aanslag daarheen.
De nieuwe picknickplek bleek een beetje saai. Er verschenen inmiddels ook wat andere toeristen in bootjes, en voor wildlife was het sowieso te laat op de dag geworden. Dus we besloten hier niet te zullen blijven. Nadat we onze boterhammen op voeren we nog een eindje verder, maar toen we even vol gas gingen rammelde de motor ineens veel harder dan we tot nu toe gewend waren. Waren er toch teveel waterplanten in de motor gedraaid, hadden we de schroef verbogen of was er iets anders aan de hand? We filmden het geluid en appten het filmpje naar Herman met de vraag: moeten we ons hier zorgen om maken?
Via de Bevert terug naar huis dan maar. Daar zwommen we in het Gat van Paulus, bakten we in de zon, namen we een douche, zochten we alvast wat foto's uit, en wachtten we op de jongen die naar de motor van het bijbootje zou komen kijken.
Mario (ook al zo'n aardige gast) kwam inderdaad keurig op tijd naar het steigertje vlak in de buurt van onze ankerplek, constateerde daar dat er waarschijnlijk een plaat of ander onderdeel van de motor was losgetrild en repareerde de boel vrij snel.
Daarna kookten we, borrelden we, maakten we pasta en dronken we wijn. Wat een heerlijkheid allemaal.
Vlak voor het gouden uur zouden we een nieuwe poging doen om de bever te spotten op dezelfde plek als waar we vanochtend iets hadden zien zwemmen. We voeren daar dus opnieuw heen voor nog een poging. Helaas weer tevergeefs. Maar er was wel heel veel ander moois. Dus terwijl de zon onder ging en we langzaam terugvoeren, schoten we nog wat andere plaatjes. Om tenslotte ook over vandaag niet ontevreden naar bed te kunnen gaan.
Fuut met jong, waterhoen juveniel en blauwe reiger in boom
4 augustus 2021
Opnieuw waren we vroeg op. Vandaag zouden we naar een nieuwe plek varen, best een eindje verderop, waar we hoopten de ijsvogel te vinden. We vertrokken opnieuw bij het geluid van fluitende lijsters, gleden met ons stille bootje door het kalme water en al snel was de warmte van de zon voelbaar. Langs de oever hoorden we regelmatig het geluid van de ijsvogel, en een of twee keer zagen we zelfs een blauwe schicht voorbij flitsen. Dat was hoopvol! We bespraken of we vaart moesten minderen en meteen op jacht zouden gaan, of verder moesten varen naar de beoogde plek. Nee, toch maar verder varen. Hier was de oever dichtbegroeid met saai riet en de plek waar we naartoe gingen was waarschijnlijk mooier. We gingen door.
Hoewel we hadden besloten om niet te stoppen voor blauwe flitsen, was er toch ineens een reden om gas terug te nemen. Of zeg maar, een noodstop te maken - voor zover je daarvan kan spreken. Ik had net het roer overgenomen en Matthijs stond met zijn telelens in de aanslag naar de oever te turen, toen daar ineens Bambi en Bambo bleken te staan pootjebaden! Gelukkig gingen we niet al te hard en lukte het mij om de boot vrij snel stil te leggen, waardoor Matthijs een uitgebreide fotoshoot met de hertjes kon doen. Ik daarentegen moest mijn breedhoeklens nog voor de telelens wisselen, en er stond toch enige stroming waardoor we steeds de verkeerde kant op dreven. Dus omdat ik de boot moest bijsturen, hier en daar zachtjes gas moest geven, intussen ook nog een lens moest wisselen, mijn instellingen goed moest zetten en daarna natuurlijk ook nog foto's moest nemen, was mijn shoot iets minder succesvol dan die van Matthijs. Niettemin was dit moment natuurlijk helemaal te gek!
Het moment met de hertjes was geweldig. Nadat ze met even elkaar hadden gespeeld in de bosjes, een paar slokjes water hadden genomen, wat blaadjes hadden gegeten en uiteindelijk weer verdwenen waren, konden we eindelijk weer ademhalen en hardop tegen elkaar zeggen hoe fantastisch dit was geweest. Euforisch voeren we door naar de plek waar we de ijsvogel hoopten te treffen, en ja hoor, we waren nog niet geïnstalleerd of er flitste er alweer eentje voorbij. Mooi, die woonde vast in deze geul! We onderzochten snel wat een typische jaag-tak zou zijn voor de koning onder de vissende vogels, en kozen een afmeerplekje aan de overkant daarvan.
Zoals verwacht kwam de ijsvogel een klein half uurtje later terug, en ging hij inderdaad op een tak zitten vissen. Wel een heel andere tak dan we hadden gehoopt, veel verder weg en tussen de bladeren. Gelukkig zaten we dit keer allebei klaar met onze telelens, en hoewel het bij lange na niet mijn mooiste foto van een ijsvogel ooit is, had ik 'm toch maar wel mooi te pakken:
Nadat hij vertrokken was verlegden we de boot een stukje richting de tak waar hij zojuist was geland, en weer een half uur later kregen we nog een kans. Maar opnieuw koos het beestje een andere boom, nóg verder weg. Ditmaal maakte ik ook echt geen goede foto's. Hij zat er mooi maar zó ver weg en het resultaat was onscherp. Helaas. Dus we wachtten maar weer een half uur... En nog een half uur... En toen hadden we het wel gezien. We hadden 2 uur lang op deze plek gezeten, inmiddels kwamen er bootjes met andere toeristen langsvaren en die ijsvogel zou nu echt niet meer terugkeren. Dus dan maar weer op pad!
Het was een heerlijke dag, lekker zonnig en niet te heet. En het belangrijkste was: nog voor het middaguur hadden we al zoveel moois gezien! Ons volgende doel was een mooie plek voor een picknick vinden. Inmiddels voeren er ook andere toeristen om ons heen, dus we maakten ons een beetje zorgen dat we nergens een rustig plekje zouden vinden waar we ons konden afzonderen. Gelukkig konden er in de smalle, ondiepe vaargeulen alleen kleine bootjes komen, dus het waren geen aso's die langs scheurden of veel lawaai maakten. Dat scheelde: prettig publiek hier.
We voeren een beetje willekeurig ergens heen om er daar achter te komen dat de vaargeul afgesloten was met een lange ketting drijvers. Dan maar weer terug, om het in een andere richting te proberen. Tijdens het varen hield ik mijn telelens in de aanslag en richtte ik mijn blik regelmatig omhoog voor het geval dat de zeearend over zou vliegen.
Ten westen van de Gijster, vlakbij het Brugje van Sint Jan waar we vanochtend afgemeerd hadden gelegen, vonden we een mooie plek om de boot aan de oever te leggen en een boterham te eten.
© Matthijs van Santen de Hoog
Mijn vader op de app: "Jullie lunchplek lijkt erg op waar wij met de zalmschouw wel eens aanlegden. Dat plekje zou wel eens vlak in de buurt van de boswachterswoning kunnen zijn. Kan het zijn in het Gat van de Noorderklip?"
Omdat onze aanpak van gisteren ons wel was bevallen, besloten we ook vandaag na de lunch terug te gaan naar onze woonboot. Vanochtend waren we over de wat grotere vaarten (waaronder de Amer) naar de ijsvogelplek gegaan, en het leek ons leuk om nu juist de kleinere geulen dwars door het gebied te pakken om terug te gaan. Hoewel we al eens een doodlopende "weg" hadden gehad en ook al eens vast waren komen te zitten in de waterplanten, moest het toch haalbaar zijn om al die slootjes kriskras door het gebied te bevaren. Op de kaart leek het wel te doen, dus we gingen het gewoon proberen.
Dat bleek een goed besluit. De route was schitterend, en zat vol verrassingen zoals de kudde Schotse Hooglanders die daar ineens stonden, en het veel te grote cruiseschip dat ineens de hoek om kwam varen op een nét iets breder stukje vaargeul.
Na ongeveer een uurtje varen waren we weer thuis en konden we opnieuw zwemmen, douchen, ontspannen, foto's uitzoeken, borrelen, koken en eten. Daarna gingen we nog een keer op beverjacht, maar dat was opnieuw tevergeefs. Dan maar weer een mooie zonsondergang fotograferen en dan vroeg naar bed. Want morgen was onze laatste volle dag en die wilden we zo goed mogelijk benutten. Zou het lukken om de ijsvogel nu wél briljant op de foto te krijgen? En die mythische bever dan? Zouden we slagen met onze Biesboschbucketlist?
5 augustus 2021
De wekker ging om 5:00 uur, de zanglijster was toen ook al wakker.
Opnieuw zouden we op ijsvogelmissie gaan. En vandaag moesten we slagen! Het lukte alvast om drie kwartier later te vertrekken, gewapend met boterhammen, een thermosfles vol koffie en natuurlijk alle cameraspullen. Ons doel: naar dezelfde plek als gisteren. Want daar zat 'ie, en we wisten nu ook ongeveer op welke takken.
Het was wederom een schitterende ochtend. Dit keer met nevel op het kalme water, wat zelfs een mooi plaatje van de steenkool- en biomassagestookte Amercentrale opleverde.
Een klein uurtje later dan onze vertrektijd meerden af op ongeveer dezelfde plek als gisteren. En toen startte onze bijna militaire, tot in de puntjes voorbereide Operatie IJzevoog.
Ja leuk maar we wilden geen meerkoeten, we wilden meer ijsvogels!
Daar zaten we dan, doodstil ook al werden we lekgeprikt door vijandige muggen, gecamoufleerd met een lelijke handdoek over het gevaarlijk ogende statief, met 8.000 euro aan fotografieapparatuur, alles op de juiste manier ingesteld, target practice gedaan... Maar ons target bleek weerbarstig en uitgekookt.
Meneer ijsvogel kwam nog één keertje opdagen. We hoorden hem, zagen 'm in een lelijke boom ver weg landen en klikten er een paar waardeloze foto's van. Daarna hoorden en zagen we ook nog de groene specht, talloze wilde eenden, futen en koeten. Maar de ijsvogel liet zich niet meer zien.
Dus na drie uur wachten en het kleine beestje vervloeken pakten we ons hebben en houwen weer in en vervolgden we onze weg. Vlakbij was het Bruggetje van Sint Jan, een monument dat herinnert aan het verzet door onderduikers in de Biesbosch. Daarachter legden we aan en gingen we aan land om die groene specht te zoeken.
We troffen geen groene specht aan, maar wel een enorme hoeveelheid kleine, groene kikkertjes die ik bang was te vertrappen omdat ze allemaal voor je voeten uit het gras uit sprongen. En er waren ook allerlei mooie insecten waar we ons prima mee konden vermaken. Al met al vermaakten we ons weer kostelijk met onze camera's.
Rond 11:00 uur waren we er wel klaar mee. Het was opnieuw heerlijk zonnig geworden dus met iets minder kleding aan dan we kwamen, voeren we weer terug naar huis. Opnieuw via de schilderachtige route dwars door het natuurgebied, onder meer langs de plek waar we gisteren hadden gepicknickt. Onderweg speelden we nog wat met filmopnames om te oefenen voor een eigen natuurfilm. En we genoten intussen van al het natuurschoon om ons heen.
Als je om 5:00 uur opstaat terwijl je geen ochtendmens bent, dan ben je rond 12:00 uur 's-middags wel gaar. Dus toen we terugkwamen op ons luxe vlot wilde ik eigenlijk vooral chillen. Maar Matthijs lag alweer op zijn buik op het dek, want hij had ontdekt dat er allerlei gaande was in onze achtertuin: in het riet was een meerkoet druk met een nest bouwen en in het water daar omheen kreeg een futenjong duikles. Dus al gauw lag ik ernaast, met mijn camera zo laag mogelijk bij het water om deze tafereeltjes, slechts enkele meters verderop, in het juiste perspectief vast te leggen.
Die avond hadden we nog één kans om de bever te vinden. Via Waarneming.nl hadden we nog een andere kansrijke plek gevonden, maar dat was wel een heel end varen. Dus we kookten heel vroeg en aten al om 17:00 uur, zodat we genoeg tijd hadden voor deze queeste.
Daarna volgde een heerlijke, lange vaartocht. Met een prachtige laagstaande zon die op het water reflecteerde, langs een hele troep dobberende zwanen, via heel brede en juist supersmalle vaargeulen naar een sluis waar we niet verder bleken te kunnen. Dus toen moesten we ineens een plan B verzinnen. We namen ergens een afslag en troffen daar een mooi plaatje van duttende eenden op een tak. Dus we legden de boot stil en maakten er een fotoprojectje van. Maar intussen knaagde het natuurlijk, want waar bleef die bever nou...
We voeren weer door, en daar ging de zon... Ging het dan echt niet meer lukken met die typische Biesboschbever? Waren wij dan echt zulke slechte wildlife spotters? Terwijl in 2015 het aantal bevers op meer dan 250 exemplaren werd geschat, bleken wij gewoon niet in staat om dat beest te vinden?
Ergens besloten we spontaan nog een stukje om te varen. Achterlangs een eilandje waar een aantal schepen aan kleine steigertjes lagen. We zagen op de kaart dat deze smallere geul parallel liep met de hoofdvaart, dus we zouden verderop vanzelf weer terug komen op de hoofdroute. We minderden vaart, gewoon voor de zekerheid. En intussen bleven onze ogen gericht op de oever. Een eindje verderop, waar het riet weer wat rommeliger leek, met wat losse takken... zag ik daar nou iets bewegen? Toch nog ietsje dichterbij... De motor nog wat zachter... Verdomd!!! Daar zwom er eentje! Een joekel van een bever zelfs, echt een dikzak!
Meteen kwamen we in actie. Matthijs stond al klaar met z'n telelens, en dit keer had ik ook de juiste lens op mijn camera. Ik stond aan het roer, deed de motor nu bijna helemaal uit (maar net niet helemaal vanwege de stroming) en probeerde intussen de boot onder de wind te houden. Die bever zou ons waarschijnlijk niet zien met zijn slechte ogen, maar hij moest ons ook zeker niet horen of ruiken. We wilden hem niet storen in zijn natuurlijke habitat. Tegelijkertijd wilden we natuurlijk wel dichtbij genoeg stil liggen voor goede foto's en video's van het beest. Gelukkig had ik hier als nieuwbakken fluisterbootkapitein op geoefend, die ochtend met Bambi. Dus mede dankzij mijn geweldige stuurmanskunsten konden we er minutenlang op los klikken. Wat een feest! Eerst had die bever het helemaal niet door dat hij beland was in een ware fotoshoot. Matthijs kon dan ook rustig filmen en fotograferen, en ik ook terwijl ik de boot op koers hield. Na verloop van tijd kreeg de bever ons wel in de gaten en zwom hij een rondje om de boot, terwijl hij dreigend met zijn staart op het water sloeg. Dat was voor ons een teken dat we hem lang genoeg hadden lastiggevallen. We bespraken nog even kort: heb je genoeg materiaal? Ja. We waren blij. Héél blij!
Deze geul uit komen bleek zo eenvoudig nog niet. Het werd ondieper en ondieper, en op den duur liepen we weer vast. We hadden hier inmiddels wat ervaring in opgedaan, dus we probeerden dezelfde tactiek uit als de vorige keer. Gelukkig hielp dat, hoewel we flink over de bodem schraapten. Het einde van deze zijarm werd gemarkeerd door een wat groter schip dat daar voor anker lag, dus daar moest het wel weer dieper zijn. We durfden weer wat meer gas te geven. Maar het oudere stel dat op het dek van dat schip stond seinde ons dat we beter nog even gas terug konden nemen, want her en der zouden nog ondiepe stukken zitten. Als je daar met een rotgang op vaart kan dat zo'n abrupte stop tot gevolg hebben dat je gelanceerd wordt. Ze wezen ons heel aardig richting de diepere stukken, en dat maakte dat we intussen een snel gesprekje konden aanknopen. Onze motor was immers fluisterstil en we gingen weer heel langzaam. We vertelden natuurlijk dat we zojuist een bever hadden gezien, zij bleken uit deze regio te komen, wij zeiden hoe prachtig het hier was en zij hoe verknocht ze waren aan de Biesbosch. Zo leuk.
We arriveerden pas in de schemering thuis, en gingen die avond met een geluksroes naar bed. Missie geslaagd!
6 augustus 2021
Vanochtend regende het even kort, en we realiseerden ons hoeveel geluk we hadden gehad met het weer. Het was alleen maar zonnig geweest tijdens ons verblijf.
Herman kwam ons die ochtend op het afgesproken tijdstip ophalen met zijn rib, en terwijl we teruggesleept werden schreef ik nog wat in het gastenboekje van de Aquahome.
2 t/m 6 augustus 2021
Eén van onze mooiste midweekjes weg in eigen land, beleefden wij dankzij aquahome/natuurhuisje. Elke dag voor zonsopkomst op, een grote pot koffie zetten, thermosfles vullen, picknick smeren en dan met het elektrische bijbootje de Biesbosch in! De hele ochtend fotograferen: ijsvogels, reeen die aan het pootjebaden zijn, reigers die staan te vissen, baltsende futen... 's-Middags terug, zwemmen, douchen, zonnen, borrelen, vroeg koken en eten... En dan 's-avonds op zoek naar de bever! En die was er ook, dus ook daar hebben we geweldige foto's van kunnen maken. En dát in slechts 3 volle dagen hier! Super.
Het drijvende huis is van alle gemakken voorzien en dankzij de locatie konden we zonsopkomst tot zonsondergang van de natuur genieten. DANK!!!
Wendela & Matthijs
Matthijs maakte deze overzichtsfilm over de dieren die we tijdens ons verblijf in de Biesbosch aantroffen.