Bikepacking avontuur Noorwegen

Off I go!

De reis naar de veerboot verliep wat ingewikkelder dan ik aanvankelijk dacht. Eerst bleek de Holland Norway Lines ruzie te hebben met de Eemshaven, dus zou de boot vanaf het Duitse Emden vertrekken. Daar reed geen trein heen, dus de eerste etappe moest alvast door Duitsland gefietst worden. Maar toen bleek ook de NS moeilijk te doen, want er zouden werkzaamheden aan het spoor zijn tussen Zwolle en Groningen, dus moet ik via Leeuwarden omreizen. En tenslotte vielen er op de reisdag zelf in Utrecht allerlei treinen uit waardoor de mijne ineens van een ander spoor vertrok. Stond ik daar met een hete koffie in de ene hand, die zware fiets met de andere hand naar het juiste perron te manoeuvreren. Maar: het is gelukt. Dit vraagt gewoon wat van je flexibiliteit, that's all (zo sprak ik mezelf moed in).

Meteen al bij vertrek uit Utrecht had ik aanspraak van een meisje dat naar haar werk in Amersfoort ging en die zeer onder de indruk was van mijn fiets, met name van de fietstassen. Zij droomde van zo'n bikepackingtrip als die ik nu ging maken. Ik vertelde uitgebreid over alle lichtgewicht gear die we speciaal voor deze reis hadden aangeschaft, en hoe kritisch we hadden moeten zijn in wat je meeneemt en wat niet. Ik liet maar even weg hoe we alles tot op de gram nauwkeurig in een Excelbestand hadden gezet en zelf ook hard bezig waren geweest met ons gewicht. Overigens wel succesvol: op de dag van vertrek gaf de weegschaal een prima getal aan voor mijn lijf, en alle bagage inclusief de kleding die ik droeg woog in totaal slechts 20,4 kilo. Dat zou ik de berg wel op krijgen.

Ook had ik gezellige gesprekken met een jongen die ook naar Groningen zou reizen. Hij had zijn fiets tegen de mijne geparkeerd en omdat de trein zo vol was bleven we samen maar een beetje daar in het halletje hangen. Hij bleek afgelopen zaterdag (met 30 graden!) van Groningen naar Utrecht te zijn gefietst. Wat een bikkel. Verder had hij nog wat tips voor me over lekke tubeless banden repareren, en hielpen we om en om alle vertwijfelde reizigers die bij de verschillende stops instapten van hun onzekerheid af over de alternatieve route van deze trein. We moesten in Leeuwarden nog overstappen op een Arrivaboemeltje naar Groningen, en vanaf daar scheidden onze wegen weer.

Treinreis gelukt, nu op de fiets

Ik had een relaxte overstap op een ander treintje die de Duitse grens over zou gaan naar het plaatsje Weener. De heerlijke baguette "gezond" die ik op Utrecht Centraal had gekocht heb ik op het perron in Groningen in het zonnetje opgegeten. Het kauwtje dat brutaal om me heen liep te dartelen kreeg ook wat kruimels.
Vanaf Weener moest ik dus nog een stukje fietsen naar Emden waar de boot naar Kristiansand vertrekt. De noordoostenwind zou ik pal tegen hebben en was vrij krachtig, zou Gerrit Hiemstra gezegd hebben, en de zon is op z'n felst rond het middaguur. Aangezien ik al van huis wegging met koppijn heb ik de baguette dus gecombineerd met 2 paracetamol.

De boot gehaald!

Het was inderdaad een heftig tripje. Nog geen 40 kilometer lang en op vlak terrein (dat ga ik straks wrs. nog missen) maar met genadeloze wind tegen en inderdaad felle zon (gelukkig vooral in de rug, maar... had ik mijn kuiten eigenlijk wel ingesmeerd?) plus door de hooikoorts bleef het snot uit mijn neus stromen. Toch was het ook best een lekkere fietstocht. Je moet er toch een beetje inkomen, en op een zomerse dag als deze lekker buiten een stuk fietsen is natuurlijk nooit een straf.

Het grootste deel van de route ging langs een saaie provinciale weg. Maar ergens tegen het einde moest ik ineens linksaf, over een landweg richting de dijk, door een klaphekje want daarachter stond een enorme kudde schapen te grazen. "Klopt dit wel," vroeg ik mij vertwijfeld af. Ik kon me nauwelijks voorstellen dat dit juist was, want ik zou eigenlijk nu een soort industrieel gebied verwachten met een haven vol grote schepen. Niet een landelijk gebied en een dijk met schapen waar geen verkeer kan komen. Maar goed, Komoot verzint wel vaker creatieve routes, en ik volgde bovendien dezelfde weg die Matthijs een week eerder had gereden dus dit moest toch kloppen. Dus ik vervolgde de route. Tot het volgende hek, waar tot mijn schrik een zwaar hangslot omheen hing. Gelukkig zag ik nog zo'n klaphekje als daarnet, iets verderop, bovenop de dijk. Ik klom door het gras naar boven met m'n zware fiets, en zag dat daar ook een fietspad liep en achter de dijk.... het wad met laagwater! Daarna liep het pad langs een gemaal, over een bruggetje, en al gauw fietste ik weer naar beneden, over een wildrooster en was ik weer terug op een saaie weg waar grote vrachtwagens overheen raasden. Dit was kennelijk gewoon een korte, leuke short cut geweest.

Op de dijk langs die weg stonden overigens veel windmolens te draaien en ineens zag ik een bordje dat Ørsted daar zou zitten. Precies daar tegenover maakte ik een foto van schapen die in de schaduw van de mast van een windturbine liggen. Daar zijn al vele iconische foto's van en ik vond het grappig dat dat nou precies hier ook te zien was.

Even verderop was ik dan toch ineens in de haven en daar stonden al vele vrolijke mensen die net zoveel zin hadden in hun vakantie als ik. Ik mocht er met mijn fiets langsrijden tot de klep van de boot. Twee jonge meiden in zomerse jurkjes wilden daar een selfie maken en ik bood aan om wat foto's van ze te maken. Ze waren er helemaal blij mee. Schattig. Als tegenprestatie wilden ze mij vervolgens ook wel op de foto zetten.

Daarna was het nog slechts een kwestie van de fiets parkeren en mijn cabine opzoeken. Daar heb ik eerst gedoucht en m'n fietskleding gewassen. Vervolgens kon ik eindelijk ontspannen. Hoewel... Ik zat op de eerste verdieping direct na het autodek en tijdens dat uur in mijn cabine kon ik de autoalarmen beneden onafgebroken horen afgaan. Dat zou ik ook 's-nachts gaan horen... Het leek me een goed idee om toch even naar de receptie te lopen om te vragen of ze daar iets in konden betekenen. Wie weet, brutale mensen hebben de halve wereld immers. En ja hoor! Wijst die aardige man me gewoon gratis en voor niks een andere cabine toe, 3 verdiepingen hoger! Daar kon ik naartoe verhuizen, echt zo fijn! Dus ik met de hele spullenboel en natte fietskleding (opletten dat ik geen onderbroekje verlies onderweg) naar boven en daar opnieuw installeren. Het was daar inderdaad helemaal stil.

Daarna ben ik een heerlijke bier gaan drinken op het zonnedek. Dat was een uitstekende tip van Matthijs. Het was nog steeds heerlijk zonnig, maar wel een stuk kouder met de harde wind om de oren. Maar we waren dan ook al goed op weg, en voeren echt al op zee op dat moment. Wel vlak langs Denemarken, wat fijn was want dan kon je nog een beetje internetten op je telefoon met de 4G-verbinding van het vaste land. Eindelijk begon ik wat te ontspannen, heb echt genoten van dat momentje daar op dat bankje. Totdat er entertainment op het dek kwam. Een man met een gitaar en microfoon. Allemaal leuk en aardig maar ik zat er niet op te wachten. De hoofdpijn was nog steeds niet over (dat ga je dan ineens weer merken als zo'n troubadour z'n intrede doet) en mijn 1,5 uur slaap van de afgelopen nacht begon (dankzij het bier wrs.?) ook voelbaar te worden. Dus ik heb mijn lege glas teruggebracht naar de bar beneden en ben een ander rustig plekje gaan opzoeken. Beetje staren naar buiten, naar de talloze windmolenparken op zee die we passeerden. Kort daarna was overigens alweer mijn gereserveerde shift in het restaurant. Daar at ik een tomatensoep, gegrilde groenten met frietjes en een brownie met vanille-ijs toe. Daarna ben ik naar mijn cabine teruggekeerd en heb ik van 20:00 uur tot 4:00 uur ongeveer geslapen als een roosje.

14 juni 2023

Vroeg wakker doch als herboren voelde ik me deze ochtend. Om 7 uur mocht ik aanschuiven bij het ontbijtbuffet en de koffie smaakte me goed, en natuurlijk het bakje fruit, en de kom yoghurt met muesli ook.

Daarna moest ik nog ongeveer 3 uur doorbrengen op deze boot. Het zonnetje schijnt uitbundig en de zee was zeer kalm, dus ik besloot me gaan insmeren en dan nog meer koffie te gaan drinken op het zonnedek. Je moet er immers ook een beetje een feestje van maken.

De wind waaide toch nog verrassend hard daarboven, terwijl de zee bijna spiegelglad leek. Dus rits dicht en factor 50 op de neus. Naast me kwam een kerel zitten die wèl bereik had met z'n telefoon, want toen er een bekend telefoonpingeltje te horen was en ik naar mijn mobiel greep constateerde ik teleurgesteld dat mijn apparaat toch minder ver reikte. Hij grapte plagerig "helaas, het was de mijne!" en vervolgens kwamen we in gesprek over van alles en nog wat. Roel de Brabantse politieagent was van plan om het hele land door te rijden op zijn motor, helemaal van het zuiden naar zo noordelijk mogelijk. Tent mee en gáán. Ik vertelde hem natuurlijk ook over mijn reis met Matthijs, en het feit dat wij op de fiets waren. Zoals iedereen reageerde ook hij weer onder de indruk van dit voornemen (ben ik zelf ook nog steeds trouwens). Roel vertelde ook dat er vanochtend vanuit de ontbijtzaal dolfijnen waren gespot. Bruinvissen vermoedelijk? Maar men riep in elk geval "look, dolfins! Dolfins!" Shit, gemist. Ik was waarschijnlijk net even mijn factor 50 halen. Roel trakteerde me op een kop koffie en we kletsten nog over ons werk en de wereldproblematiek tot werd omgeroepen wanneer we onze cabine moesten leegmaken. Dat moment, al 5 kwartier voor aankomst, namen we afscheid.

Noorwegen!

Het laatste uur liep ik een beetje met m'n ziel onder mijn arm over het schip tot ik besloot dan maar wat foto's te gaan maken. Eenmaal aangelegd mocht je op een gegeven moment naar je vervoermiddel toe, maar stonden alle fietsers en ik nog een kwartier in de uitlaatgassen te wachten tot we bij onze fietsers konden. Maar tenslotte reed ik dan als één van de laatsten de boot af, op zoek naar het treinstation.

Lees verder op findpenguins.com/wendelawaller