Bergen bedwingen op Gran Canaria

Over hoe een absolute amateur voor het eerst in haar leven met gemak een berg op fietste

Ook een ongetrainde renner kan van bergpassen genieten, mits hij de schroom van het hulpmotortje van zich af kan zetten

Voor een amateurfietser met een masochistische liefde voor de bergen is het altijd weer een dilemma: de afgelopen jaren beleefde ik de meest heerlijke fietsvakanties in de Oostenrijkse Alpen, de Dolomieten, Montenegro en Jotunheimen (Noorwegen), en tegelijkertijd ging ik altijd wel een keertje helemaal kapot op een stijgingspercentage dat Nederland niet kent. Want mijn lijf is totaal niet gewend aan duursport (mijn sport en hobby is klassiek ballet, dat is veel meer vergelijkbaar met krachttraining) en mijn conditie laat dan ook te wensen over. Wáárom in hemelsnaam zou je dan elk jaar ongetraind en ongeschikt in de bergen gaan fietsen, vraagt waarschijnlijk ieder weldenkend persoon zich af. Nou, ik houd van vakanties waar je heerlijk sportief bezig kan zijn in de natuur, en die vakanties vier ik nu eenmaal het allerliefste te midden van imposante bergen.

Toen ik deze winter zocht naar een zonnige bestemming om het hoofd leeg te fietsen, werd me Gran Canaria aangeraden. Dit eiland zou niet alleen oogverblindend mooi zijn, en zonnig en warm in de winter, er zouden ook prachtige bergwegen te vinden zijn. Sterker nog, volgens het internet is Gran Canaria een waar paradijs voor wielrenners om te trainen, vooral vanwege het perfect asfalt en de “variatie aan stijgingspercentages en scherpte van bochten.” Dit bracht mij op twee gedachten: 1, holy shit, daar moet ik heen! En 2, holy shit, als ik erheen ga heb ik een groot probleem want hoe in hemelsnaam ga ik die bergwegen slechten?

Het antwoord op die vraag vond ik bij fietsverhuurder Life On 2 Wheels. Martin en Anja hadden namelijk een e-roadbike in het assortiment. Ja, dat lees je goed: 'e'. De Merida eScultura 400 met trapondersteuning. Ik was al langer heel benieuwd hoe dat zou zijn, zo'n hulpmotortje, en fantaseerde er vaak over gedurende zo’n kapotgaanmoment tijdens fietsvakanties in de bergen. Dus toen ik bij het oriënteren op huurfietsen dit ding tegenkwam was de keuze gauw gemaakt. Ik boekte, maar durfde maar een enkeling thuis te vertellen wat ik precies van plan was. Want het klonk natuurlijk superstoer, fietsen op Gran Canaria, maar dat dat op een elektrische fiets zou zijn was toch een beetje gênant vond ik, als kerngezond persoon. Ik nam me voor dat ik het zou opbiechten in mijn reisverslag en er verder niet meer teveel bij stil te staan.

Bij het ophalen van de knalrode Merida vielen me meteen een aantal dingen op: de "subtiel" weggewerkte accu als "nepbidon", alsof het toch iets is om je voor te schamen (ja hoor, check, dat deed ik), en tegelijkertijd die debielgrote, opvallende knoppen op de bovenbuis. Wat is dan de reden om die accu zo te verstoppen? Wat me ook opviel was het gewicht van dit racefietsje: ruim 13kg. (Mijn Trek Checkpoint weegt zo'n 9kg geloof ik?) Dat betekende dus dat wanneer de accu leeg was, het nog veel meer moeite zou kosten om met deze fiets te klimmen. Dat kon nog wel eens leiden tot serieuze range anxiety.

In de parkeergarage achter de werkplaats van Life On 2 Wheels voelde ik voor het eerst hoe standje 'groen' op de fiets een licht duwtje gaf op de trappers. Best bizar om te ervaren, alsof je wind mee hebt, en dat dan dus in een parkeergarage. Eenmaal buiten op straat stelde ik mijn navigatie in op een testritje langs de kust, categorie 'rustig beginnen'. Ik vertrok van de drukke tweebaansweg die dwars door Maspalomas loopt, niet zeker wetende of hij nou nog op ‘groen’ stond of dat ik dat weer had uitgezet. Maar dit fietste wel lekker zeg. Ik ben gewend aan dikkere gravelbanden, en dit rolde eigenlijk wel heel prima zo, met die dunne bandjes over het asfalt. Toen ik het eerste heuveltje eraan zag komen schakelde ik terug en drukte ik op die grote debielenknop om standje 'oranje' te testen. Whoeiii, wat een fijne voortstuwing voelde ik ineens! Ik moest natuurlijk nog steeds zelf trappen, het is niet zo dat je niets meer hoeft te doen om boven te komen met deze fiets, maar wel leek het alsof iemand schuin achter me mijn zadel aanduwde. Eenmaal boven moest ik snel weer schakelen naar een zwaardere versnelling, en hier op vlakke ondergrond voelde ik pas echt goed voor hoeveel extra aandrijving oranje zorgde. Even wennen dus, om het tijdig weer terug te zetten naar normaal en pas daarna te schakelen.

Toen ik de zee in beeld kreeg nam ik de afslag om de kustweg te volgen. Daar stak een wind op, recht tegenin mijn rijrichting. Ik was nog steeds lekker aan het experimenteren dus ik zette de motor weer op standje 'groen', of eigenlijk standje wind-mee, zoals ik het in de parkeergarage had gevoeld. Contra-wind dus, en oh, wat fijn! Heuvelopwaarts verwisselde ik ‘groen’ met 'oranje'. En één keer testte ik hoe 'rood' aanvoelde, althans, dat denk ik. Want hoe debielgroot die knoppen ook zijn, de kleur van het lampje was totaal niet zichtbaar in de felle zon.

Na een picknickpauze deed ik mijn oordopjes in en zette ik mijn feestje-playlist aan. Nu ik deze fiets snapte was het hoog tijd om even écht gas te geven. Heerlijk over de glooiende weg langs de zuidelijke kustlijn van Gran Canaria cruisen. En oh, wat was dit fijn fietsen zeg. Er verscheen al snel een grote grijns op mijn gezicht. Mijn tegenliggers moeten wel hebben gedacht wat dat voor grijnzende, extreem blije idioot was. Ik wilde dat ik ze kon vertellen hoe enorm de struggle normaal gesproken altijd voor me is. Zeker in het begin van zo'n fietsvakantie, als elk heuveltje nog een enorme hobbel is. Dit moeiteloos omhoog trappen was een regelrecht feest.

Ik lette er wel op dat die grijns alleen voor tegenliggers zichtbaar was, en alleen bij het afdalen. Ik wilde absoluut geen triomfantelijke blik op mijn gezicht hebben bij het klimmen (zoals je wel eens ziet onder een bepaalde groep e-fietsers op de Nederlandse wegen). En ik had de neiging iedereen die ik al klimmend voorbij reed, "sorry I'm cheating!!" toe te roepen. Niet dat ik dat daadwerkelijk deed, want dan zouden mensen me waarschijnlijk een nog grotere idioot vinden. Maar ik voelde me op de één of andere manier toch schuldig.
En zo wisselden een grijns en mijn meer ernstige gezicht elkaar af, afhankelijk van waar ik fietste en wie mijn gezicht kon zien. Op-ernstig en neer-blij. Zo rolde ik die dag.

De volgende ochtend besloot ik de andere kant op te fietsen, niet naar de kust maar juist richting het midden van het eiland, recht de berg op. En man, wat genoot ik van de eerste 600 meter klimmen over 20 kilometer lengte. Een beetje afwisselen tussen het motortje geheel uit, of op standje 'wind mee' (groen) en als ik het mezelf gunde, standje 'duwtje tegen m'n zadel' (oranje). Ik vloog werkelijk omhoog, heerlijk. Weg waren alle frustraties, verkrampte handen op het stuur, positieve affirmaties afgewisseld met scheldkanonnades in mijn hoofd, afstappen met domme smoesjes, drop-op-de-top-beloftes en steken in de longen. Geen strijd met mezelf om volgende klim te volbrengen, maar gewoon heerlijk fietsen.

Toen ik even stopte voor wat foto's en om m'n oordopjes te pakken, werd ik ingehaald door een lieve, oudere meneer die ook omhoog aan het bikkelen was. Of ik een probleem had. "No no, pas de problem, merci!" antwoordde ik blij. Even later dreigde ik hem alweer in te halen, en daar was die gedachte van gisteren weer: SORRY LIEVE MENEER, ik speel vals...!! Zou ik inhouden, achter hem blijven? Nee, dat kon echt niet, ik ging véél harder, ik moest erlangs. Ik schaamde me kapot, deze man was minstens 30 jaar ouder dan ik, en hij was gewoon op eigen kracht een berg op aan het fietsen. Ik niet, deze 41-jarige kantoortijger zat op een racefiets met een motortje. Ik oefende snel wat ik dit keer zou zeggen, en terwijl ik hem passeerde zei ik het nu ook echt hardop: "C'est electrique, je m'excuse!" Hij moest gelukkig hard lachen en riep nog iets onverstaanbaars terug, ik stak mijn duim omhoog en weg was ik. Vol schaamte verder naar boven.

Ik koos nooit standje sleeplift (rood), dat bewaarde ik voor uiterste noodgevallen. Maar wel voor groen en oranje dus, en ik genoot er oprecht van. Bovendien besefte ik eens te meer hoe het eerder altijd zo vreselijk afzien was geweest en hoe ik eigenlijk zelden zo fijn had gefietst op bergwegen. Verschillende beklimmingen of momenten tijdens fietsvakanties kwamen in mijn herinneringen langs. Zoals tijdens die eerste fietsvakantie in de Oostenrijkse Alpen, waar ik midden in een flinke beklimming ongeveer stil kwam te staan en bijna van mijn fiets viel, moest afstappen en in huilen uitbarstte omdat ik het écht niet haalde zonder te gaan lopen. Wat vond ik mezelf een gigantische faler toen. Of die keer in Montenegro op de Kotor Serpentine Road, waar ik ook ongeveer de helft van heb moeten lopen. En hoe ik wegkeek bij elke medeweggebruiker die me passeerde, omdat de schaamte te groot was. Of de dikke faalangst die me overviel in de Dolomieten onderaan de Gardenapas, toen bleek dat de skiliften niet meer gingen. Ik durfde de beklimming niet aan en in mijn wanhoop regelde ik een taxibusje om boven te komen. Nee, dat waren geen momenten van trots, in tegendeel, het waren persoonlijke dieptepunten die zich nestelden tussen de verder briljante herinneringen aan zo’n vakantie.

Zigzaggend naar boven bikkelen tijdens eerste klim Noorwegen

Maar dan dit, dit was een totaal andere ervaring. Een beetje zoals Noorwegen, maar toen was ik best goed getraind, had ik een beter verzet en daar waren de bergen minder hoog. Op deze fiets waren serieuze stijgingspercentages ook gewoon prima te doen. Bijna onwerkelijk om mee te maken.

De schaamte bleef ook, zeker als ik andere fietsers inhaalde. Iedere keer dacht ik: ze zien vast die grote, gênante knoppen op die bovenbuis. Dat is mijn straf.

Een nieuwe dag bracht een nieuwe interactie met andere fietsers over dit fenomeen. Opnieuw tijdens een serieuze beklimming haalde ik twee oudere Vlamingen in die iets tegen elkaar zeiden als "kijk die meid eens lekker gaan!" Ik antwoordde "maar ik speel vals! Deze fiets is elektrisch..." en hun reactie was: "oh, maar die van ons ook!" Waarop ik mijn duim omhoog stak en iets riep als "Mooi zo, lekker genieten, veel plezier!" en ik intussen dacht, ja maar heren, jullie zijn 60+....

Op de laatste fietsdag besloot ik nog even goed afscheid te nemen van deze vuurrode cheat-bike, door hoog in de bergen te beginnen (nadat ik een lift naar boven had gekregen) en 50 kilometer lang grotendeels af te dalen over een spectaculair mooie, oogstrelende, onbeschrijfelijk mooie bergweg. Ik wilde niet in elke haarspeldbocht stoppen voor foto's, met gevaar voor eigen leven en dat van medeweggebruikers, maar eigenlijk vroeg het uitzicht daar wel om.

Ik bedacht me daar en toen hoe dit uitzicht de ultieme beloning was geweest als ik ook naar boven was gefietst. En tegelijkertijd prijsde ik me gelukkig dat ik dit ook met eigen ogen kon zien en meemaken. Dat ik een oplossing had gevonden voor mijn eigen onvermogen om met deze Hollandse balletbenen serieuze bergen te bedwingen, en ik dankzij dit fietsje (en de lift die ik naar boven nam) nu ook kon genieten van dit magistrale landschap.

Eenmaal beneden, terug op die glooiende kustweg richting de fietsverhuurder, pakte ik standje zadel-duwer er weer bij. Alle gêne was nu overboord, ik racete schaamteloos langs iedereen Maspalomas in, en leverde de fiets met een eenzelfde snelheid in. Alsof het een pleister was die je er gewoon in één ruk af moet trekken.

Want dat was het toch, ondanks alle verwarrende emoties rondom deze fiets: een wat bruusk afscheid. Ik was een beetje van deze hulpfiets gaan houden, want hij had me maximaal laten genieten van de prachtige bergwegen op dit eiland.

Intussen had ik ook nóg meer respect en ontzag ontwikkeld voor al die mensen die wel fit genoeg zijn om dit soort beklimmingen op eigen kracht te doen. Al die fietsers, jong en ouder, professioneel en amateur, getraind en toerist, die het allemaal zonder hulpmotortje deden. Ik neem mijn pet diep voor ze af. En ik hoop het op een dag zelf ook te kunnen. Liefst nog voordat ik een leeftijd heb bereikt waarop de e-bike wèl geoorloofd is. Lukt dat niet, dan huur ik wel opnieuw zo’n ebike. Hopelijk is er dan eentje met subtielere knopjes op de markt.

Lees het hele reisverslag via Findpenguins.com/wendelawaller/trip/fietsen-op-gran-canaria