Wendela Waller
2024-04-23 Banner kleiner.

Terug naar Gerona station en nog een stukje verder treinen

Een iets te uitdagende route voor dag 1

Zonsopkomst bij Rocacorba
Zonsopkomst bij Rocacorba

Zo, goedemorgen zeg! Wat een perfecte plek om wakker te worden. Een oranje zon scheen door de gordijnen, ik sprong uit bed, opende het raam voor wat foto's en volgens mij zag ik de hop landen op een paaltje in de tuin...!?

2024-04-23_bonte vliegenvanger
2024-04-23_bonte vliegenvanger

Dus hup (of: hop), aankleden en de tuin in met je camera! En jaaa hoor... Daar was 'ie al! De hop in levende lijve, op een hek, terwijl de mussen, boerenzwaluwen, sijsjes, nachtegaal, bonte vliegenvanger, lijster en koekoek al heerlijk kabaal zaten te maken. Heb nú al lol van het feit dat ik dat loodzware 300mm objectief heb meegenomen!

De Hop in de achtertuin van Rocacorba
De Hop in de achtertuin van Rocacorba
Ontbijt bij Rocacorba

Vandaag ging ik dus een stukje fietsen. Niet geheel verrassend voor een fietsvakantie, dat geef ik toe. Dit eerste tochtje duurde nog geen 30 kilometer, het weer zat mee (hoewel ik gezien de 4 °C op dit moment nog weinig behoefte voelde aan die verfrissende duik in het zwembad), ik had goed geslapen, meteen een bucketlistvoog gescoord, vervolgens had ik een verrukkelijk ontbijt achter de kiezen, mijn fiets zag er ook goed uit vanochtend en de route die ik met Komoot had gepland leek me leuk: weinig over de weg, veel over gravel door groene heuvels. Dus met vol vertrouwen begon ik aan deze fietsreis.

Op de foto's zag het landschap er heel gemoedelijk uit. Boy was I wrong! ...oké, ik overdrijf. Maar dat is leuker voor het verhaal.

Het was absoluut een hele mooie route! De positieve punten: het is hier een schitterende omgeving en er zijn talloze paden en trails voor fietsers en wandelaars waardoor je als gravelaar je hart kunt ophalen hier! En vrijwel overal was ik alleen trouwens. Ik heb één mountainbiker en één andere gravelbiker begroet onderweg, en zag een groepje renners verderop toen ik even op asfalt was. Verder was er ongelofelijk weinig ander verkeer, zelfs als ik even een kort stukje over een provinciale weg reed. Pas in de allerlaatste kilometers vlakbij en in Gerona was er ander verkeer om me heen. Verder waren er continu heel veel vogeltjes om me heen, en er was heel veel zon, en ook veel wind maar die had ik in mijn rug. Mijn fiets deed het goed en de paden langs vele akkers (graan?), over heuvels en door bossen waren prachtig.

Dus wat zeur je dan, zou je zeggen. Nou, mijn lijf? Mijn conditie??? Wát waardeloos zeg. Ik was ook wiebelig en zenuwachtig, want ik wil natuurlijk niet vallen of lek rijden. Maar je rijdt dan toch niet ontspannen en dat is irritant. Sommige paden waren single track en meer geschikt voor mountainbikes dan gravelbikes (met bepakking), waardoor ik af en toe moest afstappen. Op enkele stukken heb ik zelfs mijn fiets over rotsen of gaten in half weggespoelde modderpaden moeten tillen. Sommige heuveltjes waren te steil en het koste me dan veel te veel moeite om naar boven te rijden, waardoor ik wéér moest afstappen (en dat doet toch pijn aan het ego, of je nu alleen bent of niet). Soms was het grind te diep en slipte mijn band weg, waar ik dan weer de zenuwen van kreeg, en wederom... moest ik dan afstappen.

Kortom, het was wel echt een beetje inkomen dit tochtje. Maar ik heb onderweg een paar mooie foto's gemaakt met m'n camera en bovendien heb ik uitgebreid gespeeld met de GoPro van Matthijs, dat vond ik echt leuk!

2024-04-23_op station Gerona

Hier zie ik er nog heel relaxed uit, maar dit was vlak voor ik de trein miste. Ik had gegokt waar de coupé voor fietsen zou zijn. Vaak aan het ene eind of juist het andere eind van het perron. Verkeerd gegokt dus. Toen ik naar de andere kant was gerend door de mensenmassa en de juiste deur met fiets-icoon erop had gevonden, ging 'ie voor mijn neus dicht. Urggh. Gelukkig hoefde ik maar een half uur te wachten op de volgende, waar ik met hetzelfde kaartje in mocht stappen.

2024-04-23_uitzicht vanuit de trein

Uiteindelijk was het zo'n 1,5 uur in de trein naar Barcelona, een overstap van een kwartiertje op het station Barcelona-Sants en nog eens 1,5 uur treinen naar Tarragona. De rit liep grotendeels langs de kust en blij deelde ik wat fotootjes van het uitzicht vanuit de trein met het thuisfront. Van Lily moest ik de groeten doen aan de Middellandse Zee, dus dat deed ik uiteraard. En intussen zat ik heerlijk aan mijn reisverslag te schrijven. Wat is treinreizen toch top.

Landen in Tarragona

Hotel SB Express Tarragona

Bij het saaie maar verder prima Hotel SB Express in Tarragona zou ik vanavond overnachten. Deze oude Romeinse havenstad, iets ten zuiden van Barcelona, is kennelijk beroemd om haar wijnen. Die stad ligt schilderachtig op een heuvel aan de Middellandse Zee. Het zal dus wel weer iets met ziltige zeelucht op de druifjes zijn. Maar in plaats van fine dining was mijn eerste doel na inchecken (en douchen en alle apparaten in laders leggen): een schoenenwinkel vinden voor nieuwe, fijne gympies. Ik had al eindeloos getwijfeld over welke schoenen ik nou aan zou doen op deze vakantie, had uiteindelijk gekozen voor een heel oud, bijna versleten paar. Heb ik onderweg naar hier dus meteen spijt van gekregen. Want in de TGV vanaf Parijs ontdekte ik blaren op beide hielen. Lekker dan! En ik voelde het helaas ook op de fiets. Dit loopt noch fietst heel fijn.

Gelukkig zijn de winkels in dit land elke avond tot laat open, dus ik ga mijn geluk beproeven in een winkelcentrum op loopafstand van het hotel. En daarna ga ik een restaurant daar vlak om de hoek opzoeken, dat allemaal sterren krijgt van tevreden bezoekers op Google. En hopelijk loop ik dan op mooie, nieuwe zapatas weer naar huis!

No title

De schoenen zijn mislukt. Ik denk dat ik wel 8 of 9 sportschoenenwinkels, schoenenwinkels, kledingwinkels ben binnengelopen en zelfs de Primark, maar overal hadden ze alleen maar spuuglelijke sneakers. En dat ene paar van Vans dat ik dan wel acceptabel vond, was er niet in mijn maat. Dan maar een pakje blarenpleisters, daar kom ik ook wel een eind mee denk ik.

Ik heb ook nog zo'n megagrote supermercado meegepakt in de kelder van het winkelcentrum. Noodrepen gevonden, en chipjes, een appel, mandarijn en flesje water voor in de bidon. Want dat chloorwater vind ik goor.

Pas om 20:35 uur liep ik te zoeken naar een restaurant. Bij dat goed beoordeelde restaurant dat ik eerder had gevonden, hoefde ik maar één blik naar binnen te werpen om te weten dat dat 'm niet ging worden. Ik had vanmiddag niet geluncht (een Snickers en wat snoepjes tellen niet), dus de verleiding was groot om tegen mezelf te zeggen, "kom, geef het een kans." Maar goede reviews of niet, als het eruit ziet als een snackbar en er zitten alleen maar mannen met hun jas aan zwijgend op hun mobiel te kijken, dan is dat voor mij geen uitnodiging om naar binnen te gaan en daartussen te gaan zitten. Met mijn jas uit.

2024-04-23_hapje eten

Vlakbij het hotel vond ik via Google een goedbeoordeelde Indiër en ineens bedacht ik me dat die misschien wel Palak Paneer had, een door Karlien getipte Indiase vegetarische maaltijd met kaas en spinazie, waarvan ik een keer een hapje mocht proeven toen ze een kliekje mee naar kantoor had. Onze favoriete Indiër in Utrecht heeft het niet op de kaart staan. Maar hier bij de Taj Mahal: ja hoor, dat hadden ze! En ook hadden ze vegetarische Biryani (heerlijke geroerbakte rijst), misschien zou ik dat wel mogen in plaats van witte rijst... Maar helaas, dat zou twee hoofdgerechten voor mij betekenen, dus nu moest ik kiezen. Het werd de Palak Paneer met mixed Pakora vooraf, dat zijn groentenbeignets (in het beslag vond ik terug: champignons, bloemkoolroosjes en stukjes kaas - geen groente, ook lekker) met een romig yoghurtdipsausje. Op het bord lag ook nog ijsbergsla en wat olijfjes. Gekke combinatie misschien, maar het smaakte allemaal hemels. De Palak Paneer was ook heerlijk net als de bathura, gefrituurd brood dat me ineens deed denken aan het gefrituurde brood dat Anna en ik in Boedapest kochten en deelden bij een stalletje op een Hongaarse rommelmarkt (waar eindeloos veel afbeeldingen van huilende zigeunerkindjes werden verkocht). Alleen toen zat er op dat brood een dikke laag crème fraiche en geraspte kaas , terwijl dit Indiase brood weliswaar ook druipt van het vet maar verder kaal wordt geserveerd.

Om kort te gaan, een geweldige hap. En de twee glazen Verdejo hakten erin op lege maag, dus ik zal wel weer goed slapen vannacht. Cheers!