Op naar de zwarte berg in de Balkan

Een eerste fietsvakantie in Oostenrijk was ons in 2015 goed bevallen. Het Salzburgerland had keurige fietspaden over glooiende heuvels en hier en daar een spannend pad door een mooi bos. Van beide hadden we genoten, het asfalt en de onverharde paden, maar toegegeven: het had wel een tandje avontuurlijker gemogen. Bovendien was de treinreis boeken een crime gebleken, de reistijd nogal lang en het aantal overstappen (omdat je met een fiets niet in de rechtstreekse treinen mag) absurd veel. We zochten dus naar nieuwe opties, en pakten de kaart van Europa er maar eens bij. Oostenrijk lag wel lekker zuidelijk en door de bergen was het er toch ook weer niet te heet. Dus ergens in die regionen leek ons wel geschikt om te gaan fietsen. Misschien de Balkan? Ik was al eens in Kroatië geweest, maar dan vooral op het water. En ik had het er mooi gevonden. We hadden geen idee of je er ook goed kon fietsen, maar het leek Matthijs ook wel wat. Toch keken we nog even verder. Welke landen lagen daar eigenlijk nog meer? Slovenië, Bosnië en Herzegovina, Montenegro... Allemaal landen waar we eigenlijk nog maar weinig van wisten, behalve natuurlijk dat we het hier over het voormalige Joegoslavië hadden en dat er vrij kort geleden nog oorlog had gewoed in die regio. We prikten onze punaise een beetje willekeurig in Montenegro, en gingen toen pas Googlen wat daar eigenlijk te beleven zou zijn. De zoekresultaten maakten ons zo enthousiast dat we besloten dat dat het moest worden. We zouden alleen wel met het vliegtuig er naartoe moeten, dat was een nadeel. Maar we waren wel heel benieuwd hoe het zou zijn om dan je eigen fietsen mee te nemen. In elk geval zou dat al een avontuur an sich betekenen. Op naar Montenegro!

Fietsen mee in het vliegtuig

Op 11 augustus sleepten we onze zorgvuldig ingepakte fietsen ruim op tijd naar het station in Utrecht, de trein in en over het vliegveld naar de incheckbalie. We hadden ons goed voorbereid, dachten we althans. We hadden online speciaal verpakkingsmateriaal gekocht, en de fietsen op basis van de informatie die we erover hadden gevonden al half uit elkaar gehaald. Het voorwiel en de pedalen eraf, het stuur een kwartslag gedraaid, en er omheen een heel breiwerkje met het zeil en de touwtjes die daarbij kwamen. Vandaar ook dat we de fietsen moesten slepen. Rollen ging al niet echt meer namelijk.

De dames bij de balie op Schiphol waren echter onverbiddelijk. Dit zeil was niet oké, de fietsen moesten voor het vervoer in speciale fietsdozen. Anders mocht het gewoon niet mee. Dus we moesten halsoverkop dozen gaan kopen en de fietsen ter plekke weer uit- en inpakken. En oja, niet vergeten ook nog de bandjes leeg te laten lopen in verband met de luchtdruk in het ruim. Toen dit alles eenmaal was gelukt en we de pakketten eindelijk mochten achtergelaten bij de odd sized bagagebalie, konden we ontspannen. Niet lang daarna stegen we op en lieten we een bewolkt Nederland achter ons.

Eenmaal op Dubrovnik geland kostte het in elkaar zetten van de fietsen best veel tijd en het trok bovendien reuze bekijks, erg grappig. Pal naast de bagageband openden we onze fietsenwerkplaats om de fietsen rijklaar te maken, door de banden op te pompen, het stuur recht te zetten en met de speciale lichtgewicht pedaalsleutel de trappers weer correct te monteren. Mijn vader ontving mijn melige appjes met foto's hiervan, en vroeg zich bezorgd af: "Dus jullie moesten de trappers weer te monteren (rechts/linkse draad) en het stuur rechtzetten, de wielen monteren, waarschijnlijk ook het zadel, de remmen en banden controleren.... Hoop dat ketting mocht blijven met derailleur helemaal op kleinste versnelling? Het betekent ook dat je gereedschap bij je moet hebben. Hebben jullie iets lichts of combi kunnen vinden zoals midden soort baco? En een dunne steeksleutel voortrappers, of inbus?" Typisch mijn vader. Hij leefde helemaal mee, kortom. Maar hij kon trots op me zijn, want natuurlijk had ik een multitool bij me met inbussleuteltjes, inderdaad voor het stuur, we hebben een pedaalsleutel nr15 gekocht, ik heb altijd een mini fietspompje... én ik had natuurlijk een handig vriendje met nog meer gereedschap. Bovendien hadden we er best lol in met z'n tweetjes.

We hadden gehoopt dat we de verpakkingen van de fietsen op het vliegveld konden achterlaten, zodat we die voor de terugweg opnieuw konden gebruiken. Maar nergens vonden we kluisjes waar die kartonnen dozen in zouden kunnen stoppen, noch welwillende winkel- of baliemedewerkers die ze voor ons wilden bewaren. Dus helaas moesten we die achterlaten. Maar de fietshoezen konden plat opgevouwen mee in onze rugzak, dus we besloten dat we dan voor de terugweg met beperkte middelen maar heel creatief aan de slag moesten gaan.

Gelukkig reden de fietsen weer als een trein. En hoe leuk was het om gewoon direct vanaf het vliegveld te kunnen wegfietsen! De eerste kilometers waren ook meteen al heerlijk. De zon scheen, er lag prima asfalt en de weg naar ons eerste onderkomen was vooral downhill. Wel was er veel verkeer op die weg, wat ook niet vreemd was voor het soort provinciale weg dat er lag, langs een vliegveld nota bene. Maar we hadden van tevoren al tegen elkaar uitgesproken dat we geen fietspaden konden verwachten. Gelukkig hield het verkeer netjes rekening met ons.

Ons onderkomen was relatief dichtbij het vliegveld. Villa Bingo in Cavtat hadden we via Airbnb gevonden. Een accommodatie met een twijfelachtige naam, maar het zou een zwembad hebben en het zag er op de plaatjes en volgens de beoordeling verder prima uit. Met Google Maps bleek het echter totaal niet te vinden. Terwijl we rondfietsten door een soort woonwijk op een heuvel, naar bordjes zochten waar het misschien op zou staan en voorbijgangers aanspraken, begon het me te dagen dat de persoon bij het boeken op Airbnb inderdaad had geschreven dat we even moesten bellen na aankomst. Dat deden we, en voordat we ons echt zorgen begonnen te maken bleek Villa Bongo inderdaad gewoon te bestaan. Het was een keurig appartementencomplexje mét zwembad inderdaad en de eigenaar was een vriendelijke man. De fietsen mochten in de schuur en de eigenaar wees ons een kleine, schone kamer met keukenblokje toe. Erachter zat een zwembad en daar was ook een barbecue te vinden. Een prima plek kortom, om van onze reis bij te komen.

In de buurt vonden we een plaatselijk supermarktje waar we een welverdiend biertje kochten en wat ontbijt, en vervolgens konden we niet anders dan natuurlijk meteen even een plonsje doen in het zwembad, met uitzicht op de ondergaande zon en met een biertje in de hand.

We hadden op Google Maps wat restaurants in de buurt gezien, beneden aan de baai. Daar konden we vast wel terecht voor een hapje eten. Dus nadat we de bandjes nog wat extra lucht hadden gegeven sprongen we weer op de fiets.

Beneden reden we over de ietwat eenvoudige boulevard op zoek naar een wat drukker terras (stukje sociale bewijskracht: is het er druk, dan móet het wel een goed restaurant zijn) en kregen daar een tafeltje toegewezen op de steiger aan de kade. Daar aan zee bestelden we natuurlijk vis met witte wijn. En wat een feest werd er naar ons tafeltje gebracht.

Een hele zeebaars had in een braadslee liggen badderen tussen de knoflook, ui, gekonfijte citroen, ovenaardappelen, courgette en tomaatjes... De serveerder deed aan tafel onze bordjes op en wij genoten van het heerlijke eten en het schitterende uitzicht. Nu was de vakantie echt begonnen!