Wakker worden in Oostenrijk

Eerste fietstocht, eerste skilift, eerste biertje

Slapen doe je niet echt in zo'n nachttrein. Althans niet in het "ligrijtuig" waar wij hadden geboekt. De bank ligt niet bepaald lekker zacht, de trein maakt veel tussenstops waar reizigers in- of uitstappen, als je pech hebt komen er ook nog reizigers binnen in "jouw hokje" omdat zij daar ook een bed hebben, en moet je je handbagage van hun bed af halen omdat je geen idee had dat er om 1 uur 's nachts nog iemand bij zou komen. Bovendien schijnt de verlichting van de stations waar de trein (soms langdurig) stopt langs het verduisterende rolgordijntje naar binnen, en oja, die airco! Die met veel kabaal ijskoude lucht de cabine in blaast, die kan je dus niet zachter zetten. Kortom, het is niet supercomfortabel, om het op z'n zachtst te omschrijven. Toen we 6 jaar eerder de nachttrein naar Oostenrijk namen, werden we op Utrecht Centraal ontvangen door een extreem vriendelijke Duitse conducteur die ons een nietgeboekte, vrije cabine voor 2 personen toewees in het "slaaprijtuig". Daar hadden we geweldige bedden en alle rust en privacy, en zelfs een eigen, kleine wastafel. Dit wilden we nu opnieuw, maar helaas konden we deze optie niet meer boeken. We hadden nu dus een plekje in het ligrijtuig in een coupé met 4 ligbedden (twee boven elkaar). En helaas was slapen daar inderdaad lastig. Ik was blij dat ik oordopjes had meegenomen en een haarband bij me had die ik bij wijze van slaapmasker over mijn ogen trok, waardoor ik nog wel íets heb geslapen. Matthijs, sowieso al een slechte slaper, had het geloof ik zwaarder.

Rond 6:45 uur scheen de zon al langs het rolgordijntje en ik was inmiddels klaarwakker, dus ik besloot 'm omhoog te rollen om lekker zen naar buiten te kunnen gaan staren. Het landschap glooide en binnenkort moesten de eerste bergen in zicht komen, herinnerde ik me van de laatste keer in de nachttrein naar Oostenrijk. En verdomd, een kleine drie kwartier later zag ik er één!

Rond een uur of 8 werd er aangeklopt door een medewerker van de Nightjet die vroeg of we koffie of thee wilden. Hij serveerde ons vervolgens een 'Weens ontbijtje' (koffie/thee, een kaiserbroodje, boter en jam). Daarna konden we nog even tandenpoetsen, een plasje doen (dat openbare sanitair wordt trouwens echt keurig netjes schoon gehouden, dat dan weer wel) en onze spulletjes bij elkaar rapen. Want rond 9:15 uur arriveerden we in Innsbruck.

We hadden een kleine 10 minuten om over te stappen op de trein naar Brixen/Bressanone. Die bleek ineens van een ander spoor te vertrekken. Het was ook niet helemaal duidelijk of de trein waar we in stapten wel de juiste was. Bovendien konden we onze fietsen er maar ternauwernood in persen, omdat we in alle haast en twijfel niet de juiste deur hadden gekozen van onze gereserveerde fietsplekken. Dat zorgde toch voor wat stress bij mij. Nu stonden onze fietsen half in het gangpad, niet handig. Een aardige Duitse kerel zag mij panieken en kwam heel lief zijn racefiets verplaatsen naar de andere kant van de coupé zodat onze fietsen op deze verkeerde plek konden blijven staan/hangen. Onze gereserveerde zitplaatsen waren eigenlijk ook elders, maar er waren nog twee stoelen vrij naast onze fietsen. Het leek mij verstandig om bij die onhandig geparkeerde fietsen te blijven zitten, voor het geval dat er een conducteur langs zou komen. Dan waren we in elk geval in de buurt om uitleg te geven indien nodig. In het ergste geval moesten we uitstappen en een trein later nemen. Maar gelukkig bleek dat niet nodig. En nadat we hadden besloten te blijven zitten daar kon ik ook weer een beetje ontspannen.

De trein kronkelde door de Oostenrijkse bergen, en wát een schitterend landschap is dat zeg. Het uitzicht was gewoonweg fenomenaal. Door de vele bochten rijdt zo'n trein ook niet heel hard, de zon scheen over de glooiende bergweides en er heerste een heerlijke kalmte in de treincoupé (ja, ik snap wel dat mensen ultiem kunnen genieten van zo'n televisieprogramma als 'Rail Away'). Bij de Brennerpas moesten we een tijdje stilstaan vanwege controle. Niet van ons paspoort overigens, en ook was er geen probleem met de fietsen. We moesten slechts onze "green pass" laten zien. Zoals iedereen in de coupé konden we dat natuurlijk keurig. En even voelde ik mij een trotse Europeaan.

Nous sommes arrivés!

We arriveerden rond 11 uur 's ochtends in Brixen/Bressanone en besloten eerst maar eens een restaurant op te zoeken en misschien nog supermarkt. We moesten daarna namelijk al meteen een flinke klim doen, en dan heb je aan een 'Weens ontbijtje' in je maag gewoonweg niet genoeg.

We vonden een zonnig terras in het schattige centrum van dit stadje. Na een stevige lunch aldaar, een omkleedactie op de wc (fietsbroek aan!) en een snel bezoekje aan een Spar supermarkt, stapten we op de fiets die we een paar straten verderop hadden geparkeerd. En toen kon het echte fietsavontuur beginnen. Ik moet zeggen dat ik best een beetje zenuwachtig was op dit punt. Mijn fiets voelde zwaar en instabiel aan, en ik wist dat we al meteen wat hoogtemeters moesten gaan slechten (ongeveer 1.000 meter klimmen tot de skilift over 12,5 kilometer).

Mijn voorgevoel was correct, zo bleek al snel. De temperatuur was heet, het stijgingspercentage hoog, mijn conditie slecht en de fiets zwaar. Ik moest dan ook halverwege alweer stoppen om uit te rusten op een bankje. Sjonge, wat voel ik me dan altijd een loser. Maar het ging gewoon niet meer, en gelukkig stond dat bankje daar en heb ik een geduldige reisgenoot bovendien.

Daarna fietsen we redelijk lekker door, tot het dorp waar de lift ongeveer zou zijn. Daar fietsten we tot drie keer toe verkeerd, heen en weer dezelfde weg op en weer af, en uiteindelijk werd het juiste pad weer zó steil dat ik besloot het laatste stuk maar te gaan lopen. Mijn gentleman Matthijs bood aan om even van fiets te ruilen, omdat de zijne beduidend lichter was om naar boven te duwen dan de mijne. Dat was lief en fijn. Hijgend kwamen we aan bij de skiflit, waar we gelukkig inderdaad onze fietsen in een kleine cabine mochten tillen om vervolgens één voor één naar boven gehesen te worden. Got wat was ik blij dat dit volgens plan verliep, het hotel lag namelijk nog eens 1.000 meter hoger...

Grappig hoe snel je het leed van zojuist vergeet, want het is zó leuk om een skilift in de zomer te nemen!

Het naar binnen proppen van de fiets ging even moeizaam als het uit de cabine peuteren ervan, maar gelukkig zijn er altijd behulpzame medewerkers bij zo'n lift die je dan zien klooien en gauw naar je toe komen rennen om te helpen. Zo ook bij mij. Matthijs perste zich verrassend behendig uit een eitje dat iets later aankwam, en toen stonden we ineens bovenop de Plose! Bij het naast de skilift gelegen terras van restaurant La Finestra stond een kleine rij. Wij waren graag bereid om daar even te wachten op een briljante plek voor een eerste biertje. We zaten al snel, kregen een parasol van de aardige serveerster en zoals we al hadden gehoopt konden we daar proosten op de eerste gehaalde etappe.

En ineens daalde het besef in: we zaten in de Italiaanse Alpen op een terras in de zon, onder een parasol, met een biertje en chipjes... Na 1,5 jaar lockdowns voelde op een terras zitten sowieso al redelijk bijzonder. Maar dat we nu toch ineens hier zaten, samen, met onze eigen fietsen en onze camera-apparatuur en alles wat ons hart begeert... wat een feest eigenlijk!

Toen we volledig waren bijgekomen van die schrik, en nadat ik nog even gauw een goedkoop nieuw zonnebrilletje had aangeschaft bij het winkeltje naast het restaurant (m'n huidige fietsbril viel namelijk ineens uit elkaar) hoefden we nog maar een klein stukje verder te fietsen om het hotel te bereiken. Dat was nog zo'n 3 kilometer over vrijwel vlak terrein. Maar het was meteen al zo schitterend dat we regelmatig moesten stoppen voor foto's.

Onze hotelkamer had uitzicht op een machtige bergketen die we vlak na aankomst fotografeerden vanaf ons balkonnetje, en 20 minuten later nog eens, vlak voor zonsondergang. Check dat verschil in kleur!

We boften, want eens per week was het barbecue-avond met lopend buffet bij Berghotel Schlemmer, en dat was deze avond! Ik keek er met enige aarzeling naar uit, want het zou zomaar eens iets heel toeristisch kunnen worden. Ik zag al helemaal voor me hoe je dan met andere hotelgasten in de rij staat voor dikke speklappen, vette worsten, aardappelsalade en wit stokbrood, onder het genot van schlagers die uit de boxen schallen.

We stonden om 19:30 uur nog op het balkon te fotograferen toen de gasbarbecue op het terras inderdaad werd ontstoken. Vrijwel direct drizzelden de heerlijke geuren van gegrilld vlees langs ons balkonnetje. Hoewel ik flexitariër ben, neigend naar vegetariër, en ik sowieso niet dol ben op toeristische groepsactiviteiten waar je als een fuik in terecht kunt komen, rook dit wel verrukkelijk... En soms moet je je ook gewoon overgeven aan dat wat er aangeboden wordt. Ik kon altijd nog kiezen om het vlees links te laten liggen. Hopelijk waren er salades of werd er ook groente gegrilld? Er was trouwens ook niet echt een alternatief. We liepen naar het restaurant, zochten onze tafel op (we dachten eerst buiten te gaan zitten maar het was flink afgekoeld inmiddels, dus toch maar niet) en sloten vervolgens gedwee aan bij de andere gasten die met een bordje over het terras scharrelden. Er was geen rij eigenlijk. Het buffet was super uitgebreid, er was verschrikkelijk veel keus, ook veel vegetarische opties, voor ieder wat wils dus. En alles was gewoon... heerlijk! We hebben echt verrukkelijk gegeten. De man die ons serveerde was supergastvrij en vond ons kennelijk leuke gasten (of hij verstond zijn vak gewoon heel goed) want hij kwam uitgebreid suggesties doen voor de beste wijn bij datgene wat we op onze borden hadden geladen. Hartstikke leuk dus. En het geheel was verre van banaal, wat ik eigenlijk dacht dat het zou zijn (mental note: de volgende keer niet zo vooringenomen zijn over wat je te wachten staat, het kan altijd heel anders uitpakken dan je aanvankelijk dacht).

Na het eten wilden we nog met de camera's op pad gaan, omdat we hoopten om meteen op de eerste avond nog een mooie melkwegfoto te maken. Op de hotelkamer bonden we onze hoofdlamp op het voorhoofd, kozen we geschikte objectieven en draaiden we de statieven onder onze camera's. En we waren de deur nog niet uit of een geïnteresseerde hotelgast wilde al weten wat wij van plan waren. Nou, de melkweg fotograferen dus! Als dat toch eens zou lukken met die bergketen op de voorgrond... En dan meteen al op nacht 1!

We speelden een tijdje buiten, maar eigenlijk was de nachtelijke hemel nog veel te licht voor het fotograferen van de melkweg. Ik vond het overigens ook best een beetje spannend daar. Matthijs vindt dat vooral grappig, die heeft niet zoveel last van angsten en gaat op zo'n moment gewoon geconcentreerd aan de slag met nachtfotografie. Maar ik had het toch vrij snel weer gezien. We waren een eindje de berg op gelopen, en hoewel de lucht dus vrij licht was, moesten mijn ogen steeds weer wennen aan de donkerte om ons heen (de zaklamp moet ook steeds uit als iemand een foto maakt). Bovendien maken de onbekende omgeving en de nachtelijke geluiden dat ik toch altijd wat zenuwachtig word op zo'n plek. Maar ik was ook moe. Bovendien kwam de maan al gauw boven een berg uitpiepen en werd het eigenlijk te licht voor foto's met een lange sluitertijd. Mede daarom was ik ook snel tevreden met één van de foto's die ik maakte met Matthijs' fish eye lens. Dus ik denk dat we een uurtje buiten zijn geweest voordat we terugkeerden naar het hotel - en ons bed.

Fietsroute dag 1